Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

ΧΕΙΛΑΚΙΑ, ΜΕΛΙ ΜΟΥ



*Χρυσόστομου Γελαγώτη

Με το ροδόσταμο στο μπαλκονάκι ποτίζεις τ’ άστρα σου
κι όλο ζηλεύω, σαν το γεράνι μέσα στη γλάστρα σου.
πάρε την Πούλια κι έβγα σεργιάνι στου νου τα δώματα,
στην αγκαλιά σου να ζωγραφίσω της γης τα χρώματα.

Ξανθό σταφύλι να σε κεράσω από τ’ αμπέλι μου
κι ένα φιλάκι λεμονανθένιο, χειλάκια μέλι μου.

Φεγγάρια δίδυμα, θα αρματώσω μέσα στα πέλαγα,
πριν φέξει η μέρα, να σ’ ανταμώσω, μεσοπέλαγα.
Παλιού πυρρίχιου χορού ψάχνω τα βήματα,
ένα ζεϊμπέκικο να σου χορέψω, πάνω στα κύματα

Ξανθό σταφύλι να σε κεράσω από τ’ αμπέλι μου
κι ένα φιλάκι λεμονανθένιο, χειλάκια μέλι μου


[Σημείωση για τα πνευματικά δικαιώματα (ν.2121/93) Τα κείμενα, άρθρα, μελέτες κ.ο.κ. που δημοσιεύονται στο ίντερνετ προστατεύονται ως πνευματικά έργα από το νόμο, τα πνευματικά δε δικαιώματα του δημιουργού του κατοχυρώνονται επίσης, χωρίς ιδιαίτερη διατύπωση, από τη στιγμή της δημοσιοποίησης του έργου του στο ίντερνετ. Δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι το πνευματικό έργο στο ίντερνετ δεν έχει μορφή δημοσιοποίησης όπως αυτής ενός βιβλίου, το οποίο κυκλοφορεί στο εμπόριο. Από τη στιγμή που είναι προσβάσιμο σε όλους, ακόμα και δωρεάν, μέσω του ίντερνετ, προστατεύεται κανονικά από το νόμο ως πνευματικό δημιούργημα. Γι' αυτό όποιος θέλει να χρησιμοποίησει ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από το άρθρο που δημοσιεύεται εδώ, μπορεί να το κάνει ελεύθερα χωρίς την άδειά μου, αρκεί να αναφέρει συγγραφέα και πηγή - εν προκειμένω: το όνομά μου και τη διεύθυνση του blog μου http://istoxastis1.blogspot.com είτε τα στοιχεία του εντύπου, όπου πρωτοδημοσιεύθηκε. Όποιος πάλι θέλει να χρησιμοποιήσει ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο, θα παρακαλούσα να επικοινωνήσει μαζί μου στο gelago@otenet.gr για να με ενημερώσει για το διαδικτυακό χώρο ή το έντυπο στο οποίο θα ήθελε να το δημοσιεύσει ή όποια άλλη χρήση ήθελε. Αυτονόητο είναι ότι και στην περίπτωση που δημοσιοποιηθεί σε άλλο χώρο, μετά από άδειά μου, ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο, θα πρέπει να αναγράφεται όνομα συγγραφέα και πηγή, όπως περιγράφεται παραπάνω.]

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Πετροπόλεμος


Χρυσόστομου Γελαγώτη

Η πόλη ψαράδικη, απλοϊκή, ζούσε τη ζωή της. Το ψωμί της το ζύμωνε με θαλασσόνερο και το 'τρωγε στις κουπαστές και τους ψαροκαφενέδες, ενώ απάνω της, έπεφτε βαρύς ο ίσκιος του κάστρου, ο ίσκιος αλλοτινών πόλεμων...
Από μακριά φάνταζε το κάστρο κι όσο πλησίαζε το λεωφορείο της γραμμής, όλο και θέριευε η επικυριαρχία του πάνω απ' τα καμπαναριά, τα γιαπιά και τα φουγάρα των λιοτριβιών, πάνω απ' την πόλη ολόκληρη.Η πόλη ψαράδικη, απλοϊκή, ζούσε τη ζωή της. Το ψωμί της το ζύμωνε με θαλασσόνερο και το 'τρωγε στις κουπαστές και τους ψαροκαφενέδες, ενώ απάνω της, έπεφτε βαρύς ο ίσκιος του κάστρου, ο ίσκιος αλλοτινών πόλεμων.
Όντας ο μοναδικός «ξένος» ανάμεσα στους δεκαεφτά επιβάτες του απογευματινού δρομολογίου, ήμουν κι ο μόνος, που αργά, νωχελικά, ανηφόρισα τα σκαλοπατένια στενοσόκακα, που μοσχοβολούσαν ασβέστη και νιοφερμένη άνοιξη και να 'μαι. στη κορφή του χωριού, στη ρίζα του κάστρου. Ένα κάστρο γκριζόχρωμα θεόρατο, Γατελούζικο λένε.
Πέρασα τη μεγάλη σιδερένια καστρόπορτα και προχώρησα στο στενό πλακόστρωτο διάδρομο, με τα μικρά θεοσκότεινα κελιά αριστερά και δεξιά του κελιά, που ανάλογα με την περίπτωση, προστάτευαν τους άμαχους ή παίζαν το ρόλο φυλακής για τους αιχμάλωτους- κι έφτασα μέσα στο ξέφωτο, μέσα στο κάστρο, μέσα στον πόλεμο.
Ένα τσούρμο σκολιόπαιδα που τέλειωσαν φαίνεται το διάβασμα, το είχαν κυριέψει. Ταμπουρωμένα στις πολεμίστρες, με ξύλινα τουφέκια και σπαθιά παίζανε πόλεμο. Κατακαημένη ανθρωπότητα, αναλογίστηκα, πώς να σταματήσουν οι μεγαλίστικοι πόλεμοι, όταν απ' αξεμπουμποίκιαστα βλαστάρια οι άνθρωποι, παίρνουν, με τον πετροπόλεμο, το βάφτισμα της φωτιάς.
- Αλτ και πυροβολώ, ακούστηκε η παιδιάστικη φωνή του φρουρού
Βροχή από πέτρες, και ξύλινα ακόντια στα πόδια μου. Τότε το συνειδητοποίησα, το αλτ ήταν για μένα. Κοντοστάθηκα.
- Εγώ λέω να τον σουβλίσουμε, βρονταφώναξε ο αρχηγός.
Τα χρειάστηκα κι επιστράτευσα το πιο γλυκό μου χαμόγελο. Σαν από μηχανής θεός, ο πολύξερος της παρέας...
- Είναι ο καινούργιος τελώνης.
Ο πόλεμος για λίγο σταμάτησε κι άρχισα να λύνω παιδικές απορίες για τελωνεία και τελώνια., ώσπου βαρέθηκαν να ρωτούν και ξαναρχίσαν τον πόλεμο. Σε λίγο ξεχάστηκα απ' τα σκολιαρόπαιδα και συνέχισα την ξενάγηση μου στους πύργους, στις πολεμίστρες, στις κρυψώνες. Οι τοίχοι του κάστρου, δέκα μέτρα πάχος!, άτρωτοι απ΄ όλα τα κανόνια της γης
Τι κι αν μαθαίνουν από μικροί οι άνθρωποι να σκοτώνονται, τι κι αν γίνονται χιλιάδες πόλεμοι κάθε μέρα, να γιατί τ' ανθρώπινο γένος δεν χάνεται. Σε κάθε πόλεμου την κοσμοχαλασιά, υπάρχουν τα κάστρα που γίνονται κιβωτοί της διάσωσης του ανθρώπινου γένους, συλλογίστηκα.
«Σήμερα το βράδυ, στις οκτώ, ο κινηματογράφος της πόλης μας, θα παρουσιάσει τη μεγαλειώδη πολεμική ταινία, Η καταστροφή της Χιροσίμα», διαλαλούσε το μεγάφωνο του κινηματογράφου της πόλης.
Καταστροφή της Χιροσίμα... Χιροσίμα! Το κάστρο ξόφλησε, αναλογίστηκα, καθώς κατευθυνόμουν προς την έξοδο. Με πόλεμους κι όπλα σαν αυτά της Χιροσίμα, τίποτα πια δεν μπορεί να σε σώσει ανθρώπινο γένος. Τίποτα.
Κι όμως...
καθώς βρισκόμουν στο στενό διάδρομο που οδηγεί πια στην έξοδο, μέσα απ' τα σκοτεινά του κελιά, με σταμάτησαν παιδιάτικα γέλια και ένοχες φωνούλες, μπερδεμένες με τα ερωτοτιτιβίσματα των πουλιών. Δυο δωδεκάχρονα αγγελούδια, ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, ξεκομμένα απ' το πάλεμα της φωτιάς και του θάνατου, μάθαιναν, μαζί με τα πρώιμα χελιδόνια, το πανανθρώπινο παιχνίδι της Ζωής και του Έρωτα . Ας είναι βλογημένα.
Ο ήλιος έγερνε να λουστεί στο καταγάλανο αιολικό Αιγαίο την ώρα που κατηφόριζα το πλακόστρωτο προς το ψαροκαφανεδάκι του λιμανιού, με το μυαλό μου ακόμα εκεί, στο παιχνιδοτιτίβισμα των ξεκομμένων απ' τον πετροπόλεμο, δωδεκάχρονων χελιδονιών. Ας είσαι βλογημένο κάστρο που τα μάζεψες.

[Σημείωση για τα πνευματικά δικαιώματα (ν.2121/93) Τα κείμενα, άρθρα, μελέτες κ.ο.κ. που δημοσιεύονται στο ίντερνετ προστατεύονται ως πνευματικά έργα από το νόμο, τα πνευματικά δε δικαιώματα του δημιουργού του κατοχυρώνονται επίσης, χωρίς ιδιαίτερη διατύπωση, από τη στιγμή της δημοσιοποίησης του έργου του στο ίντερνετ. Δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι το πνευματικό έργο στο ίντερνετ δεν έχει μορφή δημοσιοποίησης όπως αυτής ενός βιβλίου, το οποίο κυκλοφορεί στο εμπόριο. Από τη στιγμή που είναι προσβάσιμο σε όλους, ακόμα και δωρεάν, μέσω του ίντερνετ, προστατεύεται κανονικά από το νόμο ως πνευματικό δημιούργημα. Γι' αυτό όποιος θέλει να χρησιμοποίησει ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από το άρθρο που δημοσιεύεται εδώ, μπορεί να το κάνει ελεύθερα χωρίς την άδειά μου, αρκεί να αναφέρει συγγραφέα και πηγή - εν προκειμένω: το όνομά μου και τη διεύθυνση του blog μου http://istoxastis1.blogspot.com είτε τα στοιχεία του εντύπου, όπου πρωτοδημοσιεύθηκε. Όποιος πάλι θέλει να χρησιμοποιήσει ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο, θα παρακαλούσα να επικοινωνήσει μαζί μου στο gelago@otenet.gr για να με ενημερώσει για το διαδικτυακό χώρο ή το έντυπο στο οποίο θα ήθελε να το δημοσιεύσει ή όποια άλλη χρήση ήθελε. Αυτονόητο είναι ότι και στην περίπτωση που δημοσιοποιηθεί σε άλλο χώρο, μετά από άδειά μου, ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο, θα πρέπει να αναγράφεται όνομα συγγραφέα και πηγή, όπως περιγράφεται παραπάνω.]

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος


Στου παραμυθιού τα χρόνια, μάτια μου να σε χαρώ,
ζούσε ένα παλικάρι, γιόκας μάγισσας, θαρρώ.
Τριγυρνούσε στα λαγκάδια τις πανσέληνες βραδιές
και λευτέρωνε κοτσύφια πάνω από τις ξόβεργες

Μια φορά κι ένα καιρό, στους πρόποδες του Λεπέτυμνου ζούσε ένα Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος κι αγαπούσε πολύ τα κυκλάμινα και τα δέντρα του δάσους. Κάθε μέρα, η μάννα του, για να μην τεμπελιάζει, του 'δινε μια φέτα ψωμί κι ένα τσεκούρι και το 'στελνε στο δάσος να μαζέψει ξύλα για τη φωτιά. Όμως, το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος, αγαπούσε πολύ τα δέντρα και λυπόταν να τα πληγώνει. Όλη τη μέρα τριγυρνούσε στη ρεματιά και στις πηγές της Χιλιοπηγάδας, μάζευε κυκλάμινα και λευτέρωνε κοτσύφια απ' τις ξόβεργες. Κατά το μεσημέρι καθόταν μέσα στην κουφάλα του πλάτανου, που σκέπαζε όλη τη ρεματιά κι έτρωγε τη φέτα το ψωμί. Το απόγεμα μάζευε τίποτα ξερόκλαδα που του 'ριχνε το πλατάνι και τράβαγε για το σπίτι. Το βράδυ που γυρνούσε στο σπίτι, χωρίς ξύλα, η μάννα του , του 'βαζε τις φωνές.

Ζούσε εκεί και μια νεράιδα, σε σαλιγκαριού κορμί,
Το καλό το παλικάρι μας, της έδωσε ζωή
σαν γυρνούσε στα λαγκάδια τις πανσέληνες βραδιές
και λευτέρωνε κοτσύφια πάνω από τις ξόβεργες.

Μια μέρα, εκεί που τριγυρνούσε στη ρεματιά της Χιλιοπηγάδας, να σου μπροστά του ένα σαλιγκάρι, που ξεθάρρεψε απ' το πρωτοβρόχι κι ήθελε να βγει απ το καβούκι του. "Εϊ, παλικάρι που δεν θέλεις να γίνεις ξυλοκόπος, βοήθα με να βγω απ' το καβούκι μου και να γνωρίσω τον κόσμο κι εσένα!", του φώναξε. Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος, τα 'χασε. Έσκυψε, πήρε στη παλάμη του το σαλιγκάρι, μάζεψε κι ένα μπουκέτο κυκλάμινα και τράβηξε για το σπίτι. "Απόψε, δε θα φωνάζει η μάννα μου" σκέφτηκε. Αμ δε, Μόλις έφτασε στο σπίτι - δε λέω, πολύ χάρηκε η μάννα του, που της έφερε κυκλάμινα, τον αγκάλιασε και τον φίλησε γι αυτό - σαν είδε όμως πως δεν έφερε ξύλα, του 'βαλε πάλι τις φωνές κι άρπαξε το σαλιγκάρι να το ρίξει στο τζάκι. Το παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος, όρμησε γρήγορα κι έβγαλε το σαλιγκάρι απ' τη φωτιά. "Πρωί -πρωί να το πας από κει που το έφερες" του είπε η μάνα του.Το άλλο πρωί, το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος, πήρε τη φέτα το ψωμί, πήρε το τσεκούρι, πήρε και το σαλιγκάρι στην παλάμη του κι έφυγε πάλι στο δάσος. Μόλις μεσημέριασε έκατσε να ξεκουραστεί και να φάει τη φέτα το ψωμί κάτω απ το μεγάλο πλατάνι. Την ώρα που έτρωγε, άρχισε πάλι τα παρακάλια το σαλιγκάρι, "Καλό μου Παλικάρι, που δεν θέλεις να γίνει ξυλοκόπος" του έλεγε "βοήθα με να βγω, γλίτωσε με απ την κατάρα του δράκου του Λεπέτυμνου, που μ' έχει φυλακίσει στο καβούκι μου". Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος και που μόνο το καλό ήξερε να κάνει, πήρε στα χέρια του το σαλιγκάρι χώθηκε στην κουφάλα του πλάτανου και με τα δάχτυλά του έβγαλε το σαλιγκάρι απ' το καβούκι του. Κι ω θάμα! αμέσως, παρουσιάστηκε μέσα απ' το καβούκι μια πανέμορφη νεράιδα. Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος, πετάχτηκε ως εκεί πάνω απ την ταραχή του. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Η κουφάλα του πλάτανου μεταμορφώθηκε αμέσως σε σάλα παλατιού. "Μη φοβάσαι Σωτήρη , έτσι θα σε λέω τώρα πια , γιατί είσαι ο Σωτήρας μου", τον ησύχασε και του είπε την ιστορία της. Πως ήταν η Νεράιδα της ρεματιάς που προστάτευε τα δέντρα απ' τους ξυλοκόπους και πως την τιμώρησε ο δράκος του Λεπέτυμνου, γιατί ήθελε να κάψει το δάσος και να χτίσει εκεί τα παλάτια του, -ήθελε, λέει, να βλέπει τη θάλασσα-. Του είπε ακόμα κι ότι της άρεσαν πολύ τα κυκλάμινα. "Σ' αγάπησα" συνέχισε να του λέει, "μια μέρα που σε είδα να λευτερώνεις τα κοτσύφια απ' τις ξόβεργες."

Παντρευτήκαν ένα βράδυ κάτω απ΄τις βελανιδιές,
λούστηκαν μεσ΄το φεγγάρι κι ανταλλάξανε καρδιές
κι όλο τώρα στα λαγκάδια τις πανσέληνες βραδιές
λευτερώνουνε κοτσύφια πάνω από τις ξόβεργες

Να μη σας τα πολυλογώ το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος και η Νεράιδα της ρεματιάς παντρεύτηκαν. Χαρές να δείτε! Σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες βάσταξαν τα πανηγύρια. Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος, έφερε στο παλάτι και τη μάννα του, που ήξερε μάγια καλά και τους προστάτευε απ' τον δράκο του Λεπέτυμνου. Όλοι τους ζούσαν μια ζωή χαρισάμενη. Μια μέρα όμως, η μάννα του παλικαριού κατέβηκε στο χωριό, να δει μια ξαδέρφη της που ήρθε απ' τα ξένα. Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος και η Νεράιδα της ρεματιάς, αγκαλιασμένοι, αγνάντευαν την Ανατολή. Τότε, ο δράκος του Λεπέτυμνου, βρήκε την ευκαιρία' άστραψε και βρόντηξε απ το κακό του κι έριξε ένα αστροπελέκι, μιαν αστραπή, μια λάμψη μ’ ένα φως απόκοσμο και χώρισε στα δυο πλατάνι, παλάτι κι αγκαλιά. Απ το παλάτι... Ότι απόμεινε απ αυτό - η ρίζα του χιλιόχρονου πλάτανου που κάηκε απ' τον κεραυνό-, παρασύρθηκε απ τα νερά του χειμώνα κι έφτασε ως τις εκβολές της Εφταλούς. Εκεί παραμένει χρόνια τώρα. Να κι η φωτογραφία του, που τράβηξε ένας γυρολόγος φωτογράφος.Αν είσαι αλαφροίσκιωτος και βρεθείς κοντά στη ρίζα, την ώρα που το Αυγουστιάτικο φεγγάρι βουλιάζει στο πέλαγο, παίρνει ανθρώπινη λαλιά και σου λεει την ιστορία της, κατά πως την είπε και σε μένα. Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος και Νεράιδα της ρεματιάς, χάθηκαν στα τέσσερα σημεία του δάσους και πέτρωσαν απ΄ τον καημό τους. Έγιναν οι δυο κορφές του Λεπέτυμνου, ο Ξυλοκόπος που λάμπει στην Ανατολή κι η Νεράιδα που λούζεται στη Δύση. Μόνο τις μέρες του Δωδεκαήμερου, εκεί γύρω στα Φώτα που ανοίγουν οι ουρανοί, παίρνουν πάλι ανθρώπινη μορφή κι ανταμώνουν στη ρεματιά. Ξεθαρρεύουν και φανερώνονται στους καθαρόκαρδους.

Κι από τότε στα λαγκάδια τις πανσέληνες βραδιές
λευτερώνουνε κοτσίφια πάνω από τις ξώβεργες

Γι αυτό κι εσείς, που και αγνοί και καλόκαρδοι είσαστε, αν τις μέρες αυτές δείτε ένα παλικάρι και μια πανέμορφη κοπελιά, να χοροπηδούν αγκαλισμένοι στη ρεματιά της Χιλιοπηγάδας, μη ταραχτείτε. Είναι το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος και η Νεράιδα της ρεματιάς, που τριγυρνούν αγκαλιασμένοι στα ψηλώματα του Λεπέτυμνου και λευτερώνουν κοτσύφια απ΄ τις ξόβεργες.

Τέλος του παραμυθιού. Καληνύχτα σας…



[Σημείωση για τα πνευματικά δικαιώματα (ν.2121/93) Τα κείμενα, άρθρα, μελέτες κ.ο.κ. που δημοσιεύονται στο ίντερνετ προστατεύονται ως πνευματικά έργα από το νόμο, τα πνευματικά δε δικαιώματα του δημιουργού του κατοχυρώνονται επίσης, χωρίς ιδιαίτερη διατύπωση, από τη στιγμή της δημοσιοποίησης του έργου του στο ίντερνετ. Δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι το πνευματικό έργο στο ίντερνετ δεν έχει μορφή δημοσιοποίησης όπως αυτής ενός βιβλίου, το οποίο κυκλοφορεί στο εμπόριο. Από τη στιγμή που είναι προσβάσιμο σε όλους, ακόμα και δωρεάν, μέσω του ίντερνετ, προστατεύεται κανονικά από το νόμο ως πνευματικό δημιούργημα. Γι' αυτό όποιος θέλει να χρησιμοποίησει ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από το άρθρο που δημοσιεύεται εδώ, μπορεί να το κάνει ελεύθερα χωρίς την άδειά μου, αρκεί να αναφέρει συγγραφέα και πηγή - εν προκειμένω: το όνομά μου και τη διεύθυνση του blog μου http://istoxastis1.blogspot.com είτε τα στοιχεία του εντύπου, όπου πρωτοδημοσιεύθηκε. Όποιος πάλι θέλει να χρησιμοποιήσει ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο, θα παρακαλούσα να επικοινωνήσει μαζί μου στο gelago@otenet.gr για να με ενημερώσει για το διαδικτυακό χώρο ή το έντυπο στο οποίο θα ήθελε να το δημοσιεύσει ή όποια άλλη χρήση ήθελε. Αυτονόητο είναι ότι και στην περίπτωση που δημοσιοποιηθεί σε άλλο χώρο, μετά από άδειά μου, ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο, θα πρέπει να αναγράφεται όνομα συγγραφέα και πηγή, όπως περιγράφεται παραπάνω.]