Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Το Πάθος της Άνοιξης


Τις γυναίκες της Μεγαλοβδομάδας θυμάμαι και τη Μάννα μου…
λυπημένες και κάτωχρες,
να ακολουθούν βήμα - βήμα τη πορεία του Νυμφίου ως το Έσχατο
Φορτωμένες με μύρα και το δικό τους Γολγοθά
Η Μαγδαληνή, η Μαρία του Κλοπά, η Φραγγογιαννού και η άλλη Μαρία
Οι άντρες οι ξωμάχοι, κι ο πατέρας μου…
στον μόχθο ως την ώρα της Αποκαθήλωσης
Αυστηροί, συσταυρωθέντες. Κυρηναίοι
Είναι γλυκός ο Απρίλης, τέτοιες μέρες, στο Αιγαίο
Μοσχοβολούν ασβέστη κι ανθισμένες πασχαλιές
οι δρόμοι, τα σπίτια, οι αυλές
Ελπιδοφόρα διάσταση του αρχέγονου μύθου της Περσεφόνης
Παρηγοριά στη θλιμμένη Μάννα του Ναζωραίου
Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…
Μνήμες
Καισαριανή, Σκοπευτήριο, Άη Στράτης
Κοπέλες, στολίζουν Επιταφίους
με αγκαλιές λουλούδια και ένοχες ευχές
Είναι γλυκός ο Απρίλης, τέτοιες μέρες, στο Αιγαίο
Έλα να πάρουμε απ’ το χέρι το μέσα μας παιδί
με τη λαμπάδα της νονάς κι ένα κόκκινο αυγό
Να γεμίσουμε τις τσέπες αυτοσχέδια βαρελότα
και ν’ ανεβούμε κάθιδροι κι ανυπόμονοι το βράχο της Παναγιάς
Έλα, να πάρουμε απ’ το χέρι το μέσα μας παιδί
να τ’ Aαναστήσουμε

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Άφραστον Θαύμα


«Ευθυμεί τις ? Ψαλλέτω» παραγγέλλει ο απόστολος Ιάκωβος. Έχοντας πλήρη επίγνωση της παραγγελιάς αυτής, το παπαδοπαίδι από την Καρωτή του Έβρου - ο μεγάλος δάσκαλος της παράδοσης- Χρόνης Αηδονίδης, με τη χαρά του ψαλτηριού να τον ακολουθεί ως στη κορυφαία στιγμή της καριέρας του και η μαθήτρια του στο παραδοσιακό τραγούδι και παιδιόθεν ψάλτρια Νεκταρία Καραντζή, καταξιωμένη καιρό τώρα στις καρδιές μας και σε καλλιτεχνικά ώριμη διάσταση, τούτες τις μέρες της έμπλεες ορθόδοξης χαρμολύπης, αποδίδουν με κατάνυξη βυζαντινούς εκκλησιαστικούς ύμνους και έναν λαϊκό θρήνο της Μ. Εβδομάδας, στο νέο διπλό cd με τίτλο "Άφραστον Θαύμα" που κυκλοφορεί από την Legend (7/ΕΠΤΑ), στο οποίο συμμετέχει φιλικά ο πρωτοψάλτης και δάσκαλος της βυζαντινής μουσικής Δημήτρης Βερύκιος.
Σημειώνει ο Χρόνη Αηδονίδης στο ένθετο του cd:
“Ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε, για μία ακόμη φορά, να ηχογραφήσω βυζαντινούς εκκλησιαστικούς ύμνους, ένα όνειρο που είχα από μικρό παιδί, απ’ όταν μάθαινα βυζαντινή μουσική κοντά στον ιερέα πατέρα μου. Το δημοτικό τραγούδι βέβαια που υπηρέτησα όλα αυτά τα -πενήντα και πλέον- χρόνια δεν είναι παρά η «δίδυμη αδελφή» της βυζαντινής μουσικής. Ως δίδυμες αδελφές αυτές οι δύο τέχνες έχουν σίγουρα πολλές ομοιότητες αλλά και κάποιες διαφορές. Η ουσία όμως είναι ότι είναι παιδιά της ίδιας μάνας: της ελληνικής μουσικής μας.
Φροντίδα και μέλημά μου, όλα αυτά τα χρόνια, ήταν να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι στην προσπάθεια διάσωσης και διάδοσης στις επόμενες γενιές αυτού του μουσικού θησαυρού. Γι’ αυτό χαίρομαι από καρδιάς που συνοδοιπόρος μου, και σε αυτό το έργο, είναι η Νεκταρία Καραντζή. Η σκέψη ότι η εκλεκτή μου μαθήτρια και πλέον συνεργάτιδα συνεχίζει το δικό μου έργο στην αλυσίδα της μακραίωνης ελληνικής μουσικής παράδοσης, με αναπαύει.

Ο διπλός αυτός δίσκος περιέχει επιλογές βυζαντινών εκκλησιαστικών μελών σε ανάμικτη σειρά, κυρίως από τα ψαλλόμενα της Μεγάλης Εβδομάδας αλλά όχι μόνο, όπως και έναν πολύ γνωστό λαϊκό θρήνο της Μ. Παρασκευής. Έχουμε επίσης για μια ακόμη φορά, τη χαρά να μας συνοδεύει ο Πρωτοψάλτης, καθηγητής Βυζαντινής Μουσικής, φιλόλογος και θεολόγος Δημήτρης Βερύκιος, τον οποίο από καρδιάς ευχαριστώ για την πολύτιμη υποστήριξη και βοήθειά του. Ευχαριστώ τέλος την εταιρεία και ιδιαίτερα τον παραγωγό μας Ηλία Μπενέτο, για την αμέριστη συμπαράστασή τους και την τόλμη τους να εκδίδουν, χωρίς ενδοιασμούς, σε αυτούς τους «εμπορικούς» καιρούς, τέτοιες μουσικές «αντιεμπορικές», πάντα όμως διαχρονικές και πολύτιμες και πάνω απ' όλα ακραιφνώς ελληνικές.
Ευχαριστώ κι εσάς όλους, που κρατάτε στα χέρια σας αυτό το άλμπουμ, για την αγάπη σας.
Χρόνης Αηδονίδης”
Το διπλό τούτο cd με το γενικό τίτλο "Άφραστον Θαύμα" περιλαμβάνει 29 βυζαντινούς εκκλησιαστικούς ύμνους και έναν λαϊκό θρήνο της Μ. Εβδομάδας.
Ξεχωρίζουν οι στιγμές που ο μεγάλος δάσκαλος της παράδοσης ψάλλει συγκλονιστικά ΕΞΕΔΥΣΑΝ ΜΕ και ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΑΤΑΙ ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ, όπως επίσης συγκλονίζει, ακουμπά τις ψυχές και μας συνεπαίρνει, η Νεκταρία Καραντζή, ερμηνεύοντας -εν είδει αρχαίας τραγωδού- μαζί με τον Χρόνη Αηδονίδη το λαϊκό θρήνο της Μ. Εβδομάδας ΣΗΜΕΡΑ ΜΑΥΡΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ. Πρέπει να επισημάνω εδώ και τις στιγμές του διπλού άλπουμ "Άφραστον Θαύμα" που η Νεκταρία Καραντζή Ψάλλει το ΑΛΛΑΛΑΞΑΤΕ ΤΩ ΚΥΡΙΩ, τα ΕΓΚΩΜΙΑ ή «Τερερίζει», με τέτοιο τρόπο που η γλυκύτητα, η προσήλωση στο τυπικό της Βυζαντινής υμνωδίας και η μεγαλόπρεπη σεμνοπρέπεια της, πρέπει αποτελέσουν πρότυπο για όσους ασχολούνται με το Ψαλτήρι και να καταστούν αντικείμενο σπουδής για όσους θέλουν να ασχοληθούν με τη ψαλτική τέχνη.
Το διπλό cd "Άφραστον Θαύμα" διατίθεται σε όλα τα καλά δισκοπωλεία και περιλαμβάνει :

ΚΑΤΕΥΘΥΝΘΗΤΩ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΟΥ - Χρόνης Αηδονίδης
ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ - ΙΔΟΥ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ - Χρόνης Αηδονίδης, Νεκταρία Καραντζή
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ - Χρόνης Αηδονίδης
ΤΟΝ ΝΥΜΦΩΝΑ ΣΟΥ ΒΛΕΠΩ - Νεκταρία Καραντζή
ΙΟΥΔΑΣ Ο ΔΟΛΙΟΣ - Χρόνης Αηδονίδης
ΚΥΡΙΕ, ΤΑ ΤΕΛΕΩΤΑΤΑ ΦΡΟΝΕΙΝ - Νεκταρία Καραντζή
ΕΣΤΗΣΑΝ ΤΑ ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΑΡΓΥΡΙΑ - Χρόνης Αηδονίδης
ΤΟΥ ΚΡΥΨΑΝΤΟΣ ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΟΝ - Νεκταρία Καραντζή
ΟΤΕ ΟΙ ΕΝΔΟΞΟΙ ΜΑΘΗΤΑΙ - Δημήτριος Βερύκιος
Η ΠΟΡΝΗ ΕΝ ΚΛΑΥΘΜΩ - Νεκταρία Καραντζή
ΣΕ, ΤΟΝ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ ΥΙΟΝ - Χρόνης Αηδονίδης
Η ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΗ ΔΙΑ ΤΟΝ ΒΙΟΝ - Νεκταρία Καραντζή
ΠΑΡΗΛΘΕΝ Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ - Χρόνης Αηδονίδης
ΔΥΟ ΚΑΙ ΠΟΝΗΡΑ ΕΠΟΙΗΣΕΝ - Νεκταρία Καραντζή
ΕΞΕΔΥΣΑΝ ΜΕ - Χρόνης Αηδονίδης
ΕΥΛΟΓΗΣΩ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ (Με τεριρέμ Μέλος Εμ. Χατζημάρκου) - Νεκταρία Καραντζή
ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΑΤΑΙ ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ - Χρόνης Αηδονίδης
ΣΗΜΕΡΑ ΜΑΥΡΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ - Χρόνης Αηδονίδης, Νεκταρία Καραντζή
ΕΓΚΩΜΙΑ - Νεκταρία Καραντζή
ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ ΒΛΕΠΟΥΣΑ - Χρόνης Αηδονίδης
ΚΑΝΟΝΑΣ Μ. ΣΑΒΒΑΤΟΥ - Νεκταρία Καραντζή
ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ Ο ΔΗΜΟΣ - Χρόνης Αηδονίδης
Ο ΤΡΟΠΟΣ ΣΟΥ ΔΟΛΙΟΤΗΤΟΣ ΓΕΜΕΙ - Νεκταρία Καραντζή
ΕΙΣ ΤΟ ΜΝΗΜΑ ΣΕ ΕΠΕΖΗΤΗΣΕΝ - Χρόνης Αηδονίδης
ΑΛΛΑΛΑΞΑΤΕ ΤΩ ΚΥΡΙΩ - Νεκταρία Καραντζή
ΤΕΡΙΡΕΜ (πλ.β') - Νεκταρία Καραντζή
ΙΔΟΥ Η ΣΚΟΤΙΑ - Χρόνης Αηδονίδης
ΠΑΣΧΑ ΙΕΡΟΝ - Χρόνης Αηδονίδης
ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ ΛΑΜΠΡΥΝΘΩΜΕΝ ΛΑΟΙ - Δημήτριος Βερύκιος
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ - Χρόνης Αηδονίδης, Δημήτριος Βερύκιος, Νεκταρία Καραντζή

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Εξαγνισμός



Χρυσόστομου Γελαγώτη

Φόρεσε το κόκκινο
στο διάφανο φιλί
Βάλε σκιά στης άρνησης τα μάτια
Γέμισε τις παλάμες σου με δάκρυα
ή βροχή
και περίμενε…
Ανήμερα Κυριακής
θα ‘ρθώ
εξαγνισμένος
με πάσα μεγαλοπρέπεια
να βαφτιστώ
εις το όνομα
της άγιας και ομοούσιας και αδιάστατης
ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ

[Σημείωση για τα πνευματικά δικαιώματα (ν.2121/93) Τα κείμενα, άρθρα, μελέτες κ.ο.κ. που δημοσιεύονται στο ίντερνετ προστατεύονται ως πνευματικά έργα από το νόμο, τα πνευματικά δε δικαιώματα του δημιουργού του κατοχυρώνονται επίσης, χωρίς ιδιαίτερη διατύπωση, από τη στιγμή της δημοσιοποίησης του έργου του στο ίντερνετ. Δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι το πνευματικό έργο στο ίντερνετ δεν έχει μορφή δημοσιοποίησης όπως αυτής ενός βιβλίου, το οποίο κυκλοφορεί στο εμπόριο. Από τη στιγμή που είναι προσβάσιμο σε όλους, ακόμα και δωρεάν, μέσω του ίντερνετ, προστατεύεται κανονικά από το νόμο ως πνευματικό δημιούργημα. Γι' αυτό όποιος θέλει να χρησιμοποίησει ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από το άρθρο που δημοσιεύεται εδώ, μπορεί να το κάνει ελεύθερα χωρίς την άδειά μου, αρκεί να αναφέρει συγγραφέα και πηγή - εν προκειμένω: το όνομά μου και τη διεύθυνση του blog μου http://istoxastis1.blogspot.com είτε τα στοιχεία του εντύπου, όπου πρωτοδημοσιεύθηκε. Όποιος πάλι θέλει να χρησιμοποιήσει ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο, θα παρακαλούσα να επικοινωνήσει μαζί μου στο gelago@otenet.gr για να με ενημερώσει για το διαδικτυακό χώρο ή το έντυπο στο οποίο θα ήθελε να το δημοσιεύσει ή όποια άλλη χρήση ήθελε. Αυτονόητο είναι ότι και στην περίπτωση που δημοσιοποιηθεί σε άλλο χώρο, μετά από άδειά μου, ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο, θα πρέπει να αναγράφεται όνομα συγγραφέα και πηγή, όπως περιγράφεται παραπάνω.]

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

ΧΕΙΛΑΚΙΑ, ΜΕΛΙ ΜΟΥ



*Χρυσόστομου Γελαγώτη

Με το ροδόσταμο στο μπαλκονάκι ποτίζεις τ’ άστρα σου
κι όλο ζηλεύω, σαν το γεράνι μέσα στη γλάστρα σου.
πάρε την Πούλια κι έβγα σεργιάνι στου νου τα δώματα,
στην αγκαλιά σου να ζωγραφίσω της γης τα χρώματα.

Ξανθό σταφύλι να σε κεράσω από τ’ αμπέλι μου
κι ένα φιλάκι λεμονανθένιο, χειλάκια μέλι μου.

Φεγγάρια δίδυμα, θα αρματώσω μέσα στα πέλαγα,
πριν φέξει η μέρα, να σ’ ανταμώσω, μεσοπέλαγα.
Παλιού πυρρίχιου χορού ψάχνω τα βήματα,
ένα ζεϊμπέκικο να σου χορέψω, πάνω στα κύματα

Ξανθό σταφύλι να σε κεράσω από τ’ αμπέλι μου
κι ένα φιλάκι λεμονανθένιο, χειλάκια μέλι μου


[Σημείωση για τα πνευματικά δικαιώματα (ν.2121/93) Τα κείμενα, άρθρα, μελέτες κ.ο.κ. που δημοσιεύονται στο ίντερνετ προστατεύονται ως πνευματικά έργα από το νόμο, τα πνευματικά δε δικαιώματα του δημιουργού του κατοχυρώνονται επίσης, χωρίς ιδιαίτερη διατύπωση, από τη στιγμή της δημοσιοποίησης του έργου του στο ίντερνετ. Δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι το πνευματικό έργο στο ίντερνετ δεν έχει μορφή δημοσιοποίησης όπως αυτής ενός βιβλίου, το οποίο κυκλοφορεί στο εμπόριο. Από τη στιγμή που είναι προσβάσιμο σε όλους, ακόμα και δωρεάν, μέσω του ίντερνετ, προστατεύεται κανονικά από το νόμο ως πνευματικό δημιούργημα. Γι' αυτό όποιος θέλει να χρησιμοποίησει ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από το άρθρο που δημοσιεύεται εδώ, μπορεί να το κάνει ελεύθερα χωρίς την άδειά μου, αρκεί να αναφέρει συγγραφέα και πηγή - εν προκειμένω: το όνομά μου και τη διεύθυνση του blog μου http://istoxastis1.blogspot.com είτε τα στοιχεία του εντύπου, όπου πρωτοδημοσιεύθηκε. Όποιος πάλι θέλει να χρησιμοποιήσει ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο, θα παρακαλούσα να επικοινωνήσει μαζί μου στο gelago@otenet.gr για να με ενημερώσει για το διαδικτυακό χώρο ή το έντυπο στο οποίο θα ήθελε να το δημοσιεύσει ή όποια άλλη χρήση ήθελε. Αυτονόητο είναι ότι και στην περίπτωση που δημοσιοποιηθεί σε άλλο χώρο, μετά από άδειά μου, ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο, θα πρέπει να αναγράφεται όνομα συγγραφέα και πηγή, όπως περιγράφεται παραπάνω.]

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Πετροπόλεμος


Χρυσόστομου Γελαγώτη

Η πόλη ψαράδικη, απλοϊκή, ζούσε τη ζωή της. Το ψωμί της το ζύμωνε με θαλασσόνερο και το 'τρωγε στις κουπαστές και τους ψαροκαφενέδες, ενώ απάνω της, έπεφτε βαρύς ο ίσκιος του κάστρου, ο ίσκιος αλλοτινών πόλεμων...
Από μακριά φάνταζε το κάστρο κι όσο πλησίαζε το λεωφορείο της γραμμής, όλο και θέριευε η επικυριαρχία του πάνω απ' τα καμπαναριά, τα γιαπιά και τα φουγάρα των λιοτριβιών, πάνω απ' την πόλη ολόκληρη.Η πόλη ψαράδικη, απλοϊκή, ζούσε τη ζωή της. Το ψωμί της το ζύμωνε με θαλασσόνερο και το 'τρωγε στις κουπαστές και τους ψαροκαφενέδες, ενώ απάνω της, έπεφτε βαρύς ο ίσκιος του κάστρου, ο ίσκιος αλλοτινών πόλεμων.
Όντας ο μοναδικός «ξένος» ανάμεσα στους δεκαεφτά επιβάτες του απογευματινού δρομολογίου, ήμουν κι ο μόνος, που αργά, νωχελικά, ανηφόρισα τα σκαλοπατένια στενοσόκακα, που μοσχοβολούσαν ασβέστη και νιοφερμένη άνοιξη και να 'μαι. στη κορφή του χωριού, στη ρίζα του κάστρου. Ένα κάστρο γκριζόχρωμα θεόρατο, Γατελούζικο λένε.
Πέρασα τη μεγάλη σιδερένια καστρόπορτα και προχώρησα στο στενό πλακόστρωτο διάδρομο, με τα μικρά θεοσκότεινα κελιά αριστερά και δεξιά του κελιά, που ανάλογα με την περίπτωση, προστάτευαν τους άμαχους ή παίζαν το ρόλο φυλακής για τους αιχμάλωτους- κι έφτασα μέσα στο ξέφωτο, μέσα στο κάστρο, μέσα στον πόλεμο.
Ένα τσούρμο σκολιόπαιδα που τέλειωσαν φαίνεται το διάβασμα, το είχαν κυριέψει. Ταμπουρωμένα στις πολεμίστρες, με ξύλινα τουφέκια και σπαθιά παίζανε πόλεμο. Κατακαημένη ανθρωπότητα, αναλογίστηκα, πώς να σταματήσουν οι μεγαλίστικοι πόλεμοι, όταν απ' αξεμπουμποίκιαστα βλαστάρια οι άνθρωποι, παίρνουν, με τον πετροπόλεμο, το βάφτισμα της φωτιάς.
- Αλτ και πυροβολώ, ακούστηκε η παιδιάστικη φωνή του φρουρού
Βροχή από πέτρες, και ξύλινα ακόντια στα πόδια μου. Τότε το συνειδητοποίησα, το αλτ ήταν για μένα. Κοντοστάθηκα.
- Εγώ λέω να τον σουβλίσουμε, βρονταφώναξε ο αρχηγός.
Τα χρειάστηκα κι επιστράτευσα το πιο γλυκό μου χαμόγελο. Σαν από μηχανής θεός, ο πολύξερος της παρέας...
- Είναι ο καινούργιος τελώνης.
Ο πόλεμος για λίγο σταμάτησε κι άρχισα να λύνω παιδικές απορίες για τελωνεία και τελώνια., ώσπου βαρέθηκαν να ρωτούν και ξαναρχίσαν τον πόλεμο. Σε λίγο ξεχάστηκα απ' τα σκολιαρόπαιδα και συνέχισα την ξενάγηση μου στους πύργους, στις πολεμίστρες, στις κρυψώνες. Οι τοίχοι του κάστρου, δέκα μέτρα πάχος!, άτρωτοι απ΄ όλα τα κανόνια της γης
Τι κι αν μαθαίνουν από μικροί οι άνθρωποι να σκοτώνονται, τι κι αν γίνονται χιλιάδες πόλεμοι κάθε μέρα, να γιατί τ' ανθρώπινο γένος δεν χάνεται. Σε κάθε πόλεμου την κοσμοχαλασιά, υπάρχουν τα κάστρα που γίνονται κιβωτοί της διάσωσης του ανθρώπινου γένους, συλλογίστηκα.
«Σήμερα το βράδυ, στις οκτώ, ο κινηματογράφος της πόλης μας, θα παρουσιάσει τη μεγαλειώδη πολεμική ταινία, Η καταστροφή της Χιροσίμα», διαλαλούσε το μεγάφωνο του κινηματογράφου της πόλης.
Καταστροφή της Χιροσίμα... Χιροσίμα! Το κάστρο ξόφλησε, αναλογίστηκα, καθώς κατευθυνόμουν προς την έξοδο. Με πόλεμους κι όπλα σαν αυτά της Χιροσίμα, τίποτα πια δεν μπορεί να σε σώσει ανθρώπινο γένος. Τίποτα.
Κι όμως...
καθώς βρισκόμουν στο στενό διάδρομο που οδηγεί πια στην έξοδο, μέσα απ' τα σκοτεινά του κελιά, με σταμάτησαν παιδιάτικα γέλια και ένοχες φωνούλες, μπερδεμένες με τα ερωτοτιτιβίσματα των πουλιών. Δυο δωδεκάχρονα αγγελούδια, ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι, ξεκομμένα απ' το πάλεμα της φωτιάς και του θάνατου, μάθαιναν, μαζί με τα πρώιμα χελιδόνια, το πανανθρώπινο παιχνίδι της Ζωής και του Έρωτα . Ας είναι βλογημένα.
Ο ήλιος έγερνε να λουστεί στο καταγάλανο αιολικό Αιγαίο την ώρα που κατηφόριζα το πλακόστρωτο προς το ψαροκαφανεδάκι του λιμανιού, με το μυαλό μου ακόμα εκεί, στο παιχνιδοτιτίβισμα των ξεκομμένων απ' τον πετροπόλεμο, δωδεκάχρονων χελιδονιών. Ας είσαι βλογημένο κάστρο που τα μάζεψες.

[Σημείωση για τα πνευματικά δικαιώματα (ν.2121/93) Τα κείμενα, άρθρα, μελέτες κ.ο.κ. που δημοσιεύονται στο ίντερνετ προστατεύονται ως πνευματικά έργα από το νόμο, τα πνευματικά δε δικαιώματα του δημιουργού του κατοχυρώνονται επίσης, χωρίς ιδιαίτερη διατύπωση, από τη στιγμή της δημοσιοποίησης του έργου του στο ίντερνετ. Δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι το πνευματικό έργο στο ίντερνετ δεν έχει μορφή δημοσιοποίησης όπως αυτής ενός βιβλίου, το οποίο κυκλοφορεί στο εμπόριο. Από τη στιγμή που είναι προσβάσιμο σε όλους, ακόμα και δωρεάν, μέσω του ίντερνετ, προστατεύεται κανονικά από το νόμο ως πνευματικό δημιούργημα. Γι' αυτό όποιος θέλει να χρησιμοποίησει ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από το άρθρο που δημοσιεύεται εδώ, μπορεί να το κάνει ελεύθερα χωρίς την άδειά μου, αρκεί να αναφέρει συγγραφέα και πηγή - εν προκειμένω: το όνομά μου και τη διεύθυνση του blog μου http://istoxastis1.blogspot.com είτε τα στοιχεία του εντύπου, όπου πρωτοδημοσιεύθηκε. Όποιος πάλι θέλει να χρησιμοποιήσει ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο, θα παρακαλούσα να επικοινωνήσει μαζί μου στο gelago@otenet.gr για να με ενημερώσει για το διαδικτυακό χώρο ή το έντυπο στο οποίο θα ήθελε να το δημοσιεύσει ή όποια άλλη χρήση ήθελε. Αυτονόητο είναι ότι και στην περίπτωση που δημοσιοποιηθεί σε άλλο χώρο, μετά από άδειά μου, ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο, θα πρέπει να αναγράφεται όνομα συγγραφέα και πηγή, όπως περιγράφεται παραπάνω.]

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος


Στου παραμυθιού τα χρόνια, μάτια μου να σε χαρώ,
ζούσε ένα παλικάρι, γιόκας μάγισσας, θαρρώ.
Τριγυρνούσε στα λαγκάδια τις πανσέληνες βραδιές
και λευτέρωνε κοτσύφια πάνω από τις ξόβεργες

Μια φορά κι ένα καιρό, στους πρόποδες του Λεπέτυμνου ζούσε ένα Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος κι αγαπούσε πολύ τα κυκλάμινα και τα δέντρα του δάσους. Κάθε μέρα, η μάννα του, για να μην τεμπελιάζει, του 'δινε μια φέτα ψωμί κι ένα τσεκούρι και το 'στελνε στο δάσος να μαζέψει ξύλα για τη φωτιά. Όμως, το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος, αγαπούσε πολύ τα δέντρα και λυπόταν να τα πληγώνει. Όλη τη μέρα τριγυρνούσε στη ρεματιά και στις πηγές της Χιλιοπηγάδας, μάζευε κυκλάμινα και λευτέρωνε κοτσύφια απ' τις ξόβεργες. Κατά το μεσημέρι καθόταν μέσα στην κουφάλα του πλάτανου, που σκέπαζε όλη τη ρεματιά κι έτρωγε τη φέτα το ψωμί. Το απόγεμα μάζευε τίποτα ξερόκλαδα που του 'ριχνε το πλατάνι και τράβαγε για το σπίτι. Το βράδυ που γυρνούσε στο σπίτι, χωρίς ξύλα, η μάννα του , του 'βαζε τις φωνές.

Ζούσε εκεί και μια νεράιδα, σε σαλιγκαριού κορμί,
Το καλό το παλικάρι μας, της έδωσε ζωή
σαν γυρνούσε στα λαγκάδια τις πανσέληνες βραδιές
και λευτέρωνε κοτσύφια πάνω από τις ξόβεργες.

Μια μέρα, εκεί που τριγυρνούσε στη ρεματιά της Χιλιοπηγάδας, να σου μπροστά του ένα σαλιγκάρι, που ξεθάρρεψε απ' το πρωτοβρόχι κι ήθελε να βγει απ το καβούκι του. "Εϊ, παλικάρι που δεν θέλεις να γίνεις ξυλοκόπος, βοήθα με να βγω απ' το καβούκι μου και να γνωρίσω τον κόσμο κι εσένα!", του φώναξε. Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος, τα 'χασε. Έσκυψε, πήρε στη παλάμη του το σαλιγκάρι, μάζεψε κι ένα μπουκέτο κυκλάμινα και τράβηξε για το σπίτι. "Απόψε, δε θα φωνάζει η μάννα μου" σκέφτηκε. Αμ δε, Μόλις έφτασε στο σπίτι - δε λέω, πολύ χάρηκε η μάννα του, που της έφερε κυκλάμινα, τον αγκάλιασε και τον φίλησε γι αυτό - σαν είδε όμως πως δεν έφερε ξύλα, του 'βαλε πάλι τις φωνές κι άρπαξε το σαλιγκάρι να το ρίξει στο τζάκι. Το παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος, όρμησε γρήγορα κι έβγαλε το σαλιγκάρι απ' τη φωτιά. "Πρωί -πρωί να το πας από κει που το έφερες" του είπε η μάνα του.Το άλλο πρωί, το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος, πήρε τη φέτα το ψωμί, πήρε το τσεκούρι, πήρε και το σαλιγκάρι στην παλάμη του κι έφυγε πάλι στο δάσος. Μόλις μεσημέριασε έκατσε να ξεκουραστεί και να φάει τη φέτα το ψωμί κάτω απ το μεγάλο πλατάνι. Την ώρα που έτρωγε, άρχισε πάλι τα παρακάλια το σαλιγκάρι, "Καλό μου Παλικάρι, που δεν θέλεις να γίνει ξυλοκόπος" του έλεγε "βοήθα με να βγω, γλίτωσε με απ την κατάρα του δράκου του Λεπέτυμνου, που μ' έχει φυλακίσει στο καβούκι μου". Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος και που μόνο το καλό ήξερε να κάνει, πήρε στα χέρια του το σαλιγκάρι χώθηκε στην κουφάλα του πλάτανου και με τα δάχτυλά του έβγαλε το σαλιγκάρι απ' το καβούκι του. Κι ω θάμα! αμέσως, παρουσιάστηκε μέσα απ' το καβούκι μια πανέμορφη νεράιδα. Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος, πετάχτηκε ως εκεί πάνω απ την ταραχή του. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Η κουφάλα του πλάτανου μεταμορφώθηκε αμέσως σε σάλα παλατιού. "Μη φοβάσαι Σωτήρη , έτσι θα σε λέω τώρα πια , γιατί είσαι ο Σωτήρας μου", τον ησύχασε και του είπε την ιστορία της. Πως ήταν η Νεράιδα της ρεματιάς που προστάτευε τα δέντρα απ' τους ξυλοκόπους και πως την τιμώρησε ο δράκος του Λεπέτυμνου, γιατί ήθελε να κάψει το δάσος και να χτίσει εκεί τα παλάτια του, -ήθελε, λέει, να βλέπει τη θάλασσα-. Του είπε ακόμα κι ότι της άρεσαν πολύ τα κυκλάμινα. "Σ' αγάπησα" συνέχισε να του λέει, "μια μέρα που σε είδα να λευτερώνεις τα κοτσύφια απ' τις ξόβεργες."

Παντρευτήκαν ένα βράδυ κάτω απ΄τις βελανιδιές,
λούστηκαν μεσ΄το φεγγάρι κι ανταλλάξανε καρδιές
κι όλο τώρα στα λαγκάδια τις πανσέληνες βραδιές
λευτερώνουνε κοτσύφια πάνω από τις ξόβεργες

Να μη σας τα πολυλογώ το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος και η Νεράιδα της ρεματιάς παντρεύτηκαν. Χαρές να δείτε! Σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες βάσταξαν τα πανηγύρια. Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος, έφερε στο παλάτι και τη μάννα του, που ήξερε μάγια καλά και τους προστάτευε απ' τον δράκο του Λεπέτυμνου. Όλοι τους ζούσαν μια ζωή χαρισάμενη. Μια μέρα όμως, η μάννα του παλικαριού κατέβηκε στο χωριό, να δει μια ξαδέρφη της που ήρθε απ' τα ξένα. Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος και η Νεράιδα της ρεματιάς, αγκαλιασμένοι, αγνάντευαν την Ανατολή. Τότε, ο δράκος του Λεπέτυμνου, βρήκε την ευκαιρία' άστραψε και βρόντηξε απ το κακό του κι έριξε ένα αστροπελέκι, μιαν αστραπή, μια λάμψη μ’ ένα φως απόκοσμο και χώρισε στα δυο πλατάνι, παλάτι κι αγκαλιά. Απ το παλάτι... Ότι απόμεινε απ αυτό - η ρίζα του χιλιόχρονου πλάτανου που κάηκε απ' τον κεραυνό-, παρασύρθηκε απ τα νερά του χειμώνα κι έφτασε ως τις εκβολές της Εφταλούς. Εκεί παραμένει χρόνια τώρα. Να κι η φωτογραφία του, που τράβηξε ένας γυρολόγος φωτογράφος.Αν είσαι αλαφροίσκιωτος και βρεθείς κοντά στη ρίζα, την ώρα που το Αυγουστιάτικο φεγγάρι βουλιάζει στο πέλαγο, παίρνει ανθρώπινη λαλιά και σου λεει την ιστορία της, κατά πως την είπε και σε μένα. Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος και Νεράιδα της ρεματιάς, χάθηκαν στα τέσσερα σημεία του δάσους και πέτρωσαν απ΄ τον καημό τους. Έγιναν οι δυο κορφές του Λεπέτυμνου, ο Ξυλοκόπος που λάμπει στην Ανατολή κι η Νεράιδα που λούζεται στη Δύση. Μόνο τις μέρες του Δωδεκαήμερου, εκεί γύρω στα Φώτα που ανοίγουν οι ουρανοί, παίρνουν πάλι ανθρώπινη μορφή κι ανταμώνουν στη ρεματιά. Ξεθαρρεύουν και φανερώνονται στους καθαρόκαρδους.

Κι από τότε στα λαγκάδια τις πανσέληνες βραδιές
λευτερώνουνε κοτσίφια πάνω από τις ξώβεργες

Γι αυτό κι εσείς, που και αγνοί και καλόκαρδοι είσαστε, αν τις μέρες αυτές δείτε ένα παλικάρι και μια πανέμορφη κοπελιά, να χοροπηδούν αγκαλισμένοι στη ρεματιά της Χιλιοπηγάδας, μη ταραχτείτε. Είναι το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος και η Νεράιδα της ρεματιάς, που τριγυρνούν αγκαλιασμένοι στα ψηλώματα του Λεπέτυμνου και λευτερώνουν κοτσύφια απ΄ τις ξόβεργες.

Τέλος του παραμυθιού. Καληνύχτα σας…



[Σημείωση για τα πνευματικά δικαιώματα (ν.2121/93) Τα κείμενα, άρθρα, μελέτες κ.ο.κ. που δημοσιεύονται στο ίντερνετ προστατεύονται ως πνευματικά έργα από το νόμο, τα πνευματικά δε δικαιώματα του δημιουργού του κατοχυρώνονται επίσης, χωρίς ιδιαίτερη διατύπωση, από τη στιγμή της δημοσιοποίησης του έργου του στο ίντερνετ. Δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι το πνευματικό έργο στο ίντερνετ δεν έχει μορφή δημοσιοποίησης όπως αυτής ενός βιβλίου, το οποίο κυκλοφορεί στο εμπόριο. Από τη στιγμή που είναι προσβάσιμο σε όλους, ακόμα και δωρεάν, μέσω του ίντερνετ, προστατεύεται κανονικά από το νόμο ως πνευματικό δημιούργημα. Γι' αυτό όποιος θέλει να χρησιμοποίησει ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από το άρθρο που δημοσιεύεται εδώ, μπορεί να το κάνει ελεύθερα χωρίς την άδειά μου, αρκεί να αναφέρει συγγραφέα και πηγή - εν προκειμένω: το όνομά μου και τη διεύθυνση του blog μου http://istoxastis1.blogspot.com είτε τα στοιχεία του εντύπου, όπου πρωτοδημοσιεύθηκε. Όποιος πάλι θέλει να χρησιμοποιήσει ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο, θα παρακαλούσα να επικοινωνήσει μαζί μου στο gelago@otenet.gr για να με ενημερώσει για το διαδικτυακό χώρο ή το έντυπο στο οποίο θα ήθελε να το δημοσιεύσει ή όποια άλλη χρήση ήθελε. Αυτονόητο είναι ότι και στην περίπτωση που δημοσιοποιηθεί σε άλλο χώρο, μετά από άδειά μου, ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο, θα πρέπει να αναγράφεται όνομα συγγραφέα και πηγή, όπως περιγράφεται παραπάνω.]

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Οι γυναίκες των Χριστουγέννων

\
Τις γυναίκες των Χριστουγέννων θυμάμαι…
και τη μάννα μου
ανασκουμπωμένες να ξορκίζουν το δαίμονα της ανέχειας…Με δυο ποτήρια λάδι, ένα ποτήρι ζάχαρη, ένα ποτήρι χυμό πορτοκαλιού και τρία ποτήρια αλεύρι
Χριστόψωμα, μελομακάρονα, δίπλες,
έτσι για τη γλύκα των ημερών -είναι βλέπεις και τα παιδιά - κι ένα δάκρυ, απαραίτητο κι αυτό -να δέσει η συνταγή-
για τους αποδιωγμένους.Αυστραλία, Δραπετσώνα, Μακρόνησος Τις γυναίκες των Χριστουγέννων θυμάμαι…
και τη μάννα μουστην ‘Αγια ανάπαυλα, απ' το μόχθο ως το μόχθονα στολίζουν με λιόκλαδα και Υπομονήτις αυλόπορτες, τα παράθυρα, τα τραπέζια, τις εταζέρες
Πού την εύρισκε τόση Υπομονή η μάννα μου…
Τέλος πάντων... Καλά Χριστούγεννα συνέλληνες