Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος


Στου παραμυθιού τα χρόνια, μάτια μου να σε χαρώ,
ζούσε ένα παλικάρι, γιόκας μάγισσας, θαρρώ.
Τριγυρνούσε στα λαγκάδια τις πανσέληνες βραδιές
και λευτέρωνε κοτσύφια πάνω από τις ξόβεργες

Μια φορά κι ένα καιρό, στους πρόποδες του Λεπέτυμνου ζούσε ένα Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος κι αγαπούσε πολύ τα κυκλάμινα και τα δέντρα του δάσους. Κάθε μέρα, η μάννα του, για να μην τεμπελιάζει, του 'δινε μια φέτα ψωμί κι ένα τσεκούρι και το 'στελνε στο δάσος να μαζέψει ξύλα για τη φωτιά. Όμως, το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος, αγαπούσε πολύ τα δέντρα και λυπόταν να τα πληγώνει. Όλη τη μέρα τριγυρνούσε στη ρεματιά και στις πηγές της Χιλιοπηγάδας, μάζευε κυκλάμινα και λευτέρωνε κοτσύφια απ' τις ξόβεργες. Κατά το μεσημέρι καθόταν μέσα στην κουφάλα του πλάτανου, που σκέπαζε όλη τη ρεματιά κι έτρωγε τη φέτα το ψωμί. Το απόγεμα μάζευε τίποτα ξερόκλαδα που του 'ριχνε το πλατάνι και τράβαγε για το σπίτι. Το βράδυ που γυρνούσε στο σπίτι, χωρίς ξύλα, η μάννα του , του 'βαζε τις φωνές.

Ζούσε εκεί και μια νεράιδα, σε σαλιγκαριού κορμί,
Το καλό το παλικάρι μας, της έδωσε ζωή
σαν γυρνούσε στα λαγκάδια τις πανσέληνες βραδιές
και λευτέρωνε κοτσύφια πάνω από τις ξόβεργες.

Μια μέρα, εκεί που τριγυρνούσε στη ρεματιά της Χιλιοπηγάδας, να σου μπροστά του ένα σαλιγκάρι, που ξεθάρρεψε απ' το πρωτοβρόχι κι ήθελε να βγει απ το καβούκι του. "Εϊ, παλικάρι που δεν θέλεις να γίνεις ξυλοκόπος, βοήθα με να βγω απ' το καβούκι μου και να γνωρίσω τον κόσμο κι εσένα!", του φώναξε. Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος, τα 'χασε. Έσκυψε, πήρε στη παλάμη του το σαλιγκάρι, μάζεψε κι ένα μπουκέτο κυκλάμινα και τράβηξε για το σπίτι. "Απόψε, δε θα φωνάζει η μάννα μου" σκέφτηκε. Αμ δε, Μόλις έφτασε στο σπίτι - δε λέω, πολύ χάρηκε η μάννα του, που της έφερε κυκλάμινα, τον αγκάλιασε και τον φίλησε γι αυτό - σαν είδε όμως πως δεν έφερε ξύλα, του 'βαλε πάλι τις φωνές κι άρπαξε το σαλιγκάρι να το ρίξει στο τζάκι. Το παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος, όρμησε γρήγορα κι έβγαλε το σαλιγκάρι απ' τη φωτιά. "Πρωί -πρωί να το πας από κει που το έφερες" του είπε η μάνα του.Το άλλο πρωί, το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος, πήρε τη φέτα το ψωμί, πήρε το τσεκούρι, πήρε και το σαλιγκάρι στην παλάμη του κι έφυγε πάλι στο δάσος. Μόλις μεσημέριασε έκατσε να ξεκουραστεί και να φάει τη φέτα το ψωμί κάτω απ το μεγάλο πλατάνι. Την ώρα που έτρωγε, άρχισε πάλι τα παρακάλια το σαλιγκάρι, "Καλό μου Παλικάρι, που δεν θέλεις να γίνει ξυλοκόπος" του έλεγε "βοήθα με να βγω, γλίτωσε με απ την κατάρα του δράκου του Λεπέτυμνου, που μ' έχει φυλακίσει στο καβούκι μου". Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος και που μόνο το καλό ήξερε να κάνει, πήρε στα χέρια του το σαλιγκάρι χώθηκε στην κουφάλα του πλάτανου και με τα δάχτυλά του έβγαλε το σαλιγκάρι απ' το καβούκι του. Κι ω θάμα! αμέσως, παρουσιάστηκε μέσα απ' το καβούκι μια πανέμορφη νεράιδα. Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος, πετάχτηκε ως εκεί πάνω απ την ταραχή του. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Η κουφάλα του πλάτανου μεταμορφώθηκε αμέσως σε σάλα παλατιού. "Μη φοβάσαι Σωτήρη , έτσι θα σε λέω τώρα πια , γιατί είσαι ο Σωτήρας μου", τον ησύχασε και του είπε την ιστορία της. Πως ήταν η Νεράιδα της ρεματιάς που προστάτευε τα δέντρα απ' τους ξυλοκόπους και πως την τιμώρησε ο δράκος του Λεπέτυμνου, γιατί ήθελε να κάψει το δάσος και να χτίσει εκεί τα παλάτια του, -ήθελε, λέει, να βλέπει τη θάλασσα-. Του είπε ακόμα κι ότι της άρεσαν πολύ τα κυκλάμινα. "Σ' αγάπησα" συνέχισε να του λέει, "μια μέρα που σε είδα να λευτερώνεις τα κοτσύφια απ' τις ξόβεργες."

Παντρευτήκαν ένα βράδυ κάτω απ΄τις βελανιδιές,
λούστηκαν μεσ΄το φεγγάρι κι ανταλλάξανε καρδιές
κι όλο τώρα στα λαγκάδια τις πανσέληνες βραδιές
λευτερώνουνε κοτσύφια πάνω από τις ξόβεργες

Να μη σας τα πολυλογώ το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος και η Νεράιδα της ρεματιάς παντρεύτηκαν. Χαρές να δείτε! Σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες βάσταξαν τα πανηγύρια. Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος, έφερε στο παλάτι και τη μάννα του, που ήξερε μάγια καλά και τους προστάτευε απ' τον δράκο του Λεπέτυμνου. Όλοι τους ζούσαν μια ζωή χαρισάμενη. Μια μέρα όμως, η μάννα του παλικαριού κατέβηκε στο χωριό, να δει μια ξαδέρφη της που ήρθε απ' τα ξένα. Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος και η Νεράιδα της ρεματιάς, αγκαλιασμένοι, αγνάντευαν την Ανατολή. Τότε, ο δράκος του Λεπέτυμνου, βρήκε την ευκαιρία' άστραψε και βρόντηξε απ το κακό του κι έριξε ένα αστροπελέκι, μιαν αστραπή, μια λάμψη μ’ ένα φως απόκοσμο και χώρισε στα δυο πλατάνι, παλάτι κι αγκαλιά. Απ το παλάτι... Ότι απόμεινε απ αυτό - η ρίζα του χιλιόχρονου πλάτανου που κάηκε απ' τον κεραυνό-, παρασύρθηκε απ τα νερά του χειμώνα κι έφτασε ως τις εκβολές της Εφταλούς. Εκεί παραμένει χρόνια τώρα. Να κι η φωτογραφία του, που τράβηξε ένας γυρολόγος φωτογράφος.Αν είσαι αλαφροίσκιωτος και βρεθείς κοντά στη ρίζα, την ώρα που το Αυγουστιάτικο φεγγάρι βουλιάζει στο πέλαγο, παίρνει ανθρώπινη λαλιά και σου λεει την ιστορία της, κατά πως την είπε και σε μένα. Το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος και Νεράιδα της ρεματιάς, χάθηκαν στα τέσσερα σημεία του δάσους και πέτρωσαν απ΄ τον καημό τους. Έγιναν οι δυο κορφές του Λεπέτυμνου, ο Ξυλοκόπος που λάμπει στην Ανατολή κι η Νεράιδα που λούζεται στη Δύση. Μόνο τις μέρες του Δωδεκαήμερου, εκεί γύρω στα Φώτα που ανοίγουν οι ουρανοί, παίρνουν πάλι ανθρώπινη μορφή κι ανταμώνουν στη ρεματιά. Ξεθαρρεύουν και φανερώνονται στους καθαρόκαρδους.

Κι από τότε στα λαγκάδια τις πανσέληνες βραδιές
λευτερώνουνε κοτσίφια πάνω από τις ξώβεργες

Γι αυτό κι εσείς, που και αγνοί και καλόκαρδοι είσαστε, αν τις μέρες αυτές δείτε ένα παλικάρι και μια πανέμορφη κοπελιά, να χοροπηδούν αγκαλισμένοι στη ρεματιά της Χιλιοπηγάδας, μη ταραχτείτε. Είναι το Παλικάρι που δεν ήθελε να γίνει ξυλοκόπος και η Νεράιδα της ρεματιάς, που τριγυρνούν αγκαλιασμένοι στα ψηλώματα του Λεπέτυμνου και λευτερώνουν κοτσύφια απ΄ τις ξόβεργες.

Τέλος του παραμυθιού. Καληνύχτα σας…



[Σημείωση για τα πνευματικά δικαιώματα (ν.2121/93) Τα κείμενα, άρθρα, μελέτες κ.ο.κ. που δημοσιεύονται στο ίντερνετ προστατεύονται ως πνευματικά έργα από το νόμο, τα πνευματικά δε δικαιώματα του δημιουργού του κατοχυρώνονται επίσης, χωρίς ιδιαίτερη διατύπωση, από τη στιγμή της δημοσιοποίησης του έργου του στο ίντερνετ. Δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι το πνευματικό έργο στο ίντερνετ δεν έχει μορφή δημοσιοποίησης όπως αυτής ενός βιβλίου, το οποίο κυκλοφορεί στο εμπόριο. Από τη στιγμή που είναι προσβάσιμο σε όλους, ακόμα και δωρεάν, μέσω του ίντερνετ, προστατεύεται κανονικά από το νόμο ως πνευματικό δημιούργημα. Γι' αυτό όποιος θέλει να χρησιμοποίησει ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από το άρθρο που δημοσιεύεται εδώ, μπορεί να το κάνει ελεύθερα χωρίς την άδειά μου, αρκεί να αναφέρει συγγραφέα και πηγή - εν προκειμένω: το όνομά μου και τη διεύθυνση του blog μου http://istoxastis1.blogspot.com είτε τα στοιχεία του εντύπου, όπου πρωτοδημοσιεύθηκε. Όποιος πάλι θέλει να χρησιμοποιήσει ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο, θα παρακαλούσα να επικοινωνήσει μαζί μου στο gelago@otenet.gr για να με ενημερώσει για το διαδικτυακό χώρο ή το έντυπο στο οποίο θα ήθελε να το δημοσιεύσει ή όποια άλλη χρήση ήθελε. Αυτονόητο είναι ότι και στην περίπτωση που δημοσιοποιηθεί σε άλλο χώρο, μετά από άδειά μου, ΟΛΟΚΛΗΡΟ το άρθρο, θα πρέπει να αναγράφεται όνομα συγγραφέα και πηγή, όπως περιγράφεται παραπάνω.]

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Synxaritiria gia thn enarksh toy neoy xwrou, mesa stin enarksi toy neou xronou.
kalo kai eylogimeno to istoxatiko sou talento mes' ton istoxwro toy istoxronou!
kali xronia Bloggoistoxasti!

p.Nikodimos Kabarnos

musicgarden είπε...

Καλή χρονιά κι από δω!!
Να μας χαρίζεις ομορφες ιστορίες σαν κι αυτη!!

Αυγη.
:-))))

Χριστίνα Κόλλια είπε...

Το καλωσόρισμα με το τραγούδι του Παντελή είναι νάμα ψυχής!
Να είσαι καλά Χρυσόστομε και πάντα να μας ταξιδεύεις...

κατερινα είπε...

το παραμυθι υπεροχο! μηπως η φωτογραφια θελει αλλαγη; συγχαρητηρια, περιμενω το επομενο

αλεξανδρος ευγενειας είπε...

συγχαρητηρια χρυσοστομε για το γλυκο παραμυθακι και καλη χρονια να εχεις!!!!!!!!!

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Πολύ όμορφο παραμύθι,

Καλή Χρονιά Χρυσόστομε.

Ανώνυμος είπε...

Εύγε! Ξέρεις, μικροί και μεγάλοι αγαπάμε τα παραμύθια. Και εγώ, αν και '' μεγάλο παιδι'', τα λατρεύω! Όπως λάτρεψα και αυτό, τόσο που το αφηγήθηκα στους ακροατές μου!
Να σαι καλά!
ΑθαΝασια Δαφιώτη

istoxastis είπε...

Χαρά μου που σας «ακούμπησε» η αθωότητα του παραμυθιού μου. Τα σχόλια σας με τιμούν ιδιαίτερα.
Ένα αντίγραφο της ραδιοφωνικής σου αφήγησης για το αρχείο μου, θα το χαιρόμουν, Νάσια μου.
Με την ευκαιρία να σας τονίσω κάτι που παρέλειψα: η πανέμορφη -πριν την ταλαιπωρήσω ώσπου να την ανεβάσω- φωτογραφία της ρίζας του πλάτανου, είναι της εξαίρετης φίλης Κατερίνας Κατσώρη

Ανώνυμος είπε...

Τόσο όμορφο, αγνό και ευαίσθητο το παραμύθι σου!
Πέτρος.

Θεανώ, Κύπρος. είπε...

Πολύ όμορφο, συγχαρητήρια..

Unknown είπε...

Χρυσοστομε, νομιζω οτι εχεις ενα ονομα που το δικαιωνεις οσο λιγοι...Σ ευχαριστουμε μαζι με την παρεα μου αποψε, οπου διαβασαμε τα παραμυθια σου...και μαγευτηκαμε. Ξερεις, κατι ..σαν απαγγελια στην αιθουσα "Παρνασσος" ηταν η αποψινη βραδια στο σπιτι ενος φιλου με ασσύλληπτη θεα ολον τον κορινθιακο να λουζεται στο Γεναριατικο φεγγαρι. Να εισαι καλα ...!

istoxastis είπε...

Το γενναριάτικο γεγγάρι της Κατερίνας να λάμπει πάντα στη καρδιά όλων σας. Σας ευχαριστώ για τα ολόγλυκα σχόλια.